"Oké, dan ga ik naar de hel." (2023)

Het citaat komt uit een boek waarvan ik zeker weet dat je het moest lezen als je ouder bent dan 30. Dit was natuurlijk vóór de verontwaardiging over taal die het de afgelopen jaren van de planken sloeg. Ik heb het natuurlijk over de eerste echt Amerikaanse klassieker,Huckleberry Finn, Mark Twains bedrieglijk eenvoudige, kronkelende reis door ras en sociale gewoonten in het Amerika van vóór de burgeroorlog.

Een oude liefde werd onlangs voor mij nieuw leven ingeblazen toen ik helaas een exemplaar van Huck Finn oppikte bij de lokale bibliotheek "buck a bag" -verkoop. Klassiekers bleven in overvloed op de tafels liggen, en dit eenzame exemplaar van een oude favoriet werd door andere klanten gepasseerd terwijl ze de meer lugubere alles vertellende biografieën grepen. Om het nog erger te maken, werd het boek gestempeld met een fel rood "WERP". Het leek een schenking te zijn van de plaatselijke middelbare school en het boek, verder in perfecte staat, werd duidelijk uit de schappen gehaald. Het deed me verdriet op een manier die eigenlijk alleen geschikt was om voor andere mensen te voelen, niet voor boeken, dus ik moest natuurlijk het boek pakken en het redden van de vernedering. Terwijl ik naar huis reed met verschillende tassen boeken, besefte ik dat ik mijn oude liefde opnieuw moest lezen om de situatie volledig recht te zetten.

Het meest schrijnende moment van het boek komt wanneer Huck Finn het briefje weggooit dat hij heeft geschreven om Jim, zijn weggelopen metgezel, in te leveren. "Oké, dan ga ik naar de hel", is de uitspraak van de jongen als hij beseft dat hij het niet in zich heeft om mee te gaan met de "moraal" die hem vanaf zijn geboorte is geleerd, die van de slaaf als zijnde eigendom. Hij begrijpt dat hij indruist tegen de leerstellingen van de kerk, de leerstellingen van zijn ouderlingen, in wezen indruist tegen de hele samenleving waarin hij is ondergedompeld. De verklaring is oprecht, aangezien Huck ziet dat zijn verraad ernstige gevolgen heeft. Hij gelooft dat hij inderdaad naar de hel zal gaan, maar heeft het overweldigende organische besef dat het voor hem simpelweg niet meer mogelijk was om zich aan de sociale normen van toen te houden. De diepgang van deze onbaatzuchtige daad gaat waarschijnlijk verloren bij de talloze kinderen die 'gedwongen' werden dit boek te lezen. De verwrongen ironie van dit moment is het feit dat jezelf verliezen aan een persoonlijke opwelling van het goede inderdaad de juiste keuze is; in dit geval verbond het negeren van de stem van de samenleving hem met het potentieel en het sublieme.

De ziel van Amerika is ingewikkeld en genuanceerd. Ons patriottisme wordt altijd getemperd door een grond van angst - die van landdiefstal, agressie en slavernij. Zelfs de meest moedwillige blinden in deze natie kennen dit feit in hun kern. Misschien heeft deze zeurende wond, wetende dat er een onheilige basis is, geleid tot iets van een overcompensatie in de Amerikaanse psyche. Het concept van Amerikaans Exceptionalisme. Deze ideeën komen voort uit een waancultuur die moedwillig wegkijkt van waarheden. De goed aangepaste mensen kunnen zich bewust zijn van persoonlijke zwakheden; het zijn de onaangepasten die mythen en dogma's creëren.

Op vrijwel dezelfde manier als Huck Finn voelen tientallen mensen in Amerika zich niet op hun gemak bij alledaagse verplichtingen. Voor sommigen is het het imperialisme, ook al weten ze niet hoe ze het moeten noemen. Sterker nog, het is de vernederende, zieleroderende werkplek. We moeten alle waarde als persoon afleiden uit de aanwezigheid van een baan, en een goedbetaalde baan. De meesten hebben geen "goede baan" en zelfs degenen die dat wel hebben, hebben vaak een zekere mate van onenigheid in zich vanwege de vereisten die op de loer liggen om die goedbetaalde baan te behouden. Over het algemeen houdt het in dat je jezelf verhardt voor de benarde situatie van anderen en excuses maakt om eventuele corruptie die inherent is aan de zaak door de vingers te zien. Als de strijd in de geest te ondraaglijk wordt, worden er meestal suggesties gedaan om zichzelf medicijnen te geven. Dit is soms genoeg om de demonen tot bedaren te brengen, maar ze zijn er zeker nog.

Elke beschaving heeft oorlog gevoerd tegen bepaalde aspecten van wat het betekent om mens te zijn. In de tijd van Huck Finn werd het hele concept van mens-zijn in percentages bediscussieerd. 3/5 persoon, helemaal niet….? Het is belachelijk en ziek om te denken dat onze wetgevers hier ooit over hebben gesproken, maar dat deden ze, en het was nog niet zo lang geleden, afgezien van de schamele menselijke levensduur.

De aanval van onze tijd is dat we als consument worden beschouwd, niet als burger. Het werd ons sluipend opgedrongen totdat we allemaal dezelfde woorden begonnen te gebruiken. Onze samenleving zei dat het natuurlijk was; waarvan werd verwacht dat het een "consument" was, geen mens of burger. Een consument gebruikt middelen, punt uit. Een consument is een maatstaf die moet worden beheerd en gekwantificeerd. Een consument heeft niet het recht om waardigheid of geluk te vragen. Het is gewoon een maatje vlees om te gebruiken en te produceren en weg te gooien als je niet in staat bent om deze functies uit te voeren. We zien de verwachte en voortdurende degradatie van wat het betekent om mens te zijn. Consumenten hebben producenten nodig, en geen van beiden hoeft bijzonder menselijk te zijn. De eis van meer productiviteit, de verbetering van de mens als een radertje in de machine die rijkdom produceert voor enkelen - daar gaat het echt om. Dit zit niet goed in onze ziel, simpelweg omdat het verkeerd is. Geen enkele hoeveelheid propaganda zal ons volledig van het gevoel bevrijden, en daarom is er grote belangstelling om de menselijkheid uit ons te mediceren. De harmonie zal er onder dit systeem nooit zijn.

Verandering lijkt altijd onmogelijk, althans verandering die de velen ten goede komt in plaats van de weinigen. Maar er zijn gevallen van verandering waarop we kunnen terugkijken. Slavernij werd als natuurlijk en verwacht beschouwd, maar door een onbegrijpelijk aantal ongehoorzame daden werd de collectieve waan opgeheven. Individuen vonden een moreel kompas verwijderd uit de lijkwade van de samenleving.

Onze huidige aanval op de mensheid is niet zo dramatisch als een mens in boeien. Maar vergis je niet, om de doodsspiraal van de consument in stand te houden, bestaan ​​er nog steeds ellende en zelfs slaafachtige toestanden. Oorlog is nu een integraal onderdeel van het systeem. Het niveau van lijden neemt wereldwijd toe om eenvoudigweg de oorzaak te bevorderen dat de mens niets anders is dan een hersenloze consumerende machine, daar om nog meer consumptie door de enkeling te vergemakkelijken.

Het mooie van een "Oké, dan ga ik naar de hel" -moment is dat er geen verfijning voor nodig is, geen geavanceerde graad. Gewoon een individu gepresenteerd met een klein moment dat ze kunnen beheersen. Deze momenten zijn moeilijk te voorspellen, maar wanneer ze zich voordoen, kunnen ze de mensheid terugbrengen. De eigenaar van deze momenten zal waarschijnlijk op korte termijn een hel moeten betalen. Deze incidenten kunnen het gevolg zijn van individuen die demonstranten niet willen slaan, misschien van werkgevers die weigeren om zielsvernederende praktijken toe te passen. De mogelijkheden zijn eindeloos, evenals de keuzes die we kunnen maken. En als we zulke verhalen horen, moeten we ze wijd en zijd delen.

"Oké, dan ga ik naar de hel". Zeg het … want het is echt de weg naar verlossing.

Dit artikel is geplaatst op donderdag 12 mei 2011 om 8:01 uur en is gearchiveerd onderAnti-slavernij,Imperialisme,Filosofie.